چیزی بیش از تهوع ست این واژه ی خاکستری ودست به عصای زندگی...
جای ندارد برای دستهای چرکم وچرکتر ازان روحم ...
حتی جایی برای موهای سفید روزگار جوانیم هم ندارد...
زندگی میرقصدونیش خند میزندآه که نیشم میزند...
وچه شب قشنگی است که من برقصم ونیشش بزنم...
دنیاهمین است ...به نوبت
تا دنیا دنیاست ازیادم نخواهدرفت بوی شیرین سیگارت...
خورجین عمرم کم دارد ازتو....به کجا چنین شتابان رفتی...
یادم نیست دست پینه بست را بر گیسوانم...یادم نیست
آه که هیچ وقت طعم آغوشت را نچشیدم...
خبر رفتنت را همچو تازیانه به جانم زدم ....
یتیمی ات مبادک مینا...سفرت خوش ای جان از دست رفته ام...
یولوی گوزلرم....
حیوان نجیبی شدم۰۰همان اسب
سواری بر دلم نشست'سوارمن مردی بود که هوای کویر شیرینش کرده بود۰۰
ارام میخواند مهربان میخندید انگار در بطن مادر قرار به شرف یاعلی گفتن گذاشته۰
هرچند گاهی زمزمه ی تلخ رفتنش تن سیاه مرا به سلاخی می کشید۰۰۰
رسیدروزی که افسار م را رها کردودر بدرقه اش چشمهای حیوانی ام گریست و قلب حیوانی ام جانش به لب امد۰۰۰۰
برود به سلامت۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰
ولی نمیداندچه شیهه یی از حرص روان حیات وحش میکنم 'نمیداند بر مزرعه ی ریحان چگونه خواهم تازید'نمیداند چه خاکستری بر عقلم پاشید'وچه ریشه ای از ریش سوزاند'
حیوان نجیبی شدم۰۰همان اسب 'ولی چند روزی نجابت بسترش را از من جدا میکند
اخر تازیدن کجا ونجابت کجا۰۰۰حتی غبار هم باشد به نعلم زینتش میبخشم
مثل باد از حریر عشق عبور کردی ومرا در پشت پرده های پوسیده مانند مردن یک نیلوفر از یاد بردی...
رفتنت مثل شکستن چینی تیز قلبم را بریدوجانم پر شداز حاشیه های خاکستری...
من ماندم و حرارت خوشه های درد...
جام جام آه وحسرت نوش جانم شد...
من از پارس سگهای کوچه ی خلوت گله دارم
از بزرگانی که یدک کش نام بزرگند گله دارم
از خنده ی پوسیده ی داراها گله دارم
از امثال هیچ کس که این بار هیچ نخواند گله دارم
از فقرا که نان در سفره اشان نیست و کودکان قدونیم قدشان در گوشه کنار حلبی خانه زانو بغل دارن گله دارم
ما در خاکمان بی صدا بی خون در جنگیم زنده باد جنگی که با صدا آدم میکشد
ای خدا حال دلم امشب چه خوب است ...
امشب نگاهم پر از چشمک های ناز است... .
امشب لبانم پراز قهقه ست ...
امشب تمام جانم نفس میکشد...
دلم نمیایدبخوابم ... هراس دارم نکند صبح شود بیدار شوم همه ی این حال خوب از تنم رفته باشد...
خدایا تو خودت میدانی عادت ندارم به دارا بودن حال خوب ولی این بار برایم نگهش دار ...
استخوانم تیر میکشید از حجم تنهایی هنگام خواب ...
خونم عربده کشان بخاطر اینهمه سقوطم از لحظه های ذهنم بیرون میچکید ...
از تب نگاه رگم در تنم می خشکید ولذتش به اندازه ی یک نیش مبهم مرا هوایی میکرد ...
گذشت و دردم امد انفدرکه این وجدان با مشتش بر سرم زد... دیگر زندگی در من نرخی نداشت و دورم پر شده بود از کلاغ ها ...
سرو زانویم در میان اسکلت ها بود ناله ام طاقت نیاورد وبا صدای چرک الود وسربه زیر گفت خدایا یادت هست مینایت کجاست... ...................
وزن این همه تشویش سنگینم کرده بود... تا....
صدایی حال دلم را بوسید وجان تلخم را هم زد... نگاهش که هنوز غریب است برایم کیسه کیسه زر شد به سخن این کلاغ ها ...
در شیارهای ذهنم به آغوش کشیدمش وبه اندازه ی تارهای مویم قول دادمش ... به جان ریحانش دین زمین خورده ام را بلند کرد...
یادم نمیاید کی خندیده بودم کی گریسته بودم وقتی به ارامی و خلوت اقاقی ها گفت یا علی عالم عالم خندیدم وگریستم...
حالم خوب است از صدقه ی مردانگی یک بنده ی نون و قلم دار حالم خوب است
کم کم حال وهوای مدرسه همه جا می پیچه ... تو خاطرات قبلیم گفتم که من بچه روستام و پدرم نانواست
صبح زود مادرم صدام میزد دلم نمیومد از زیر کرسی بیام بیرون برم ته حیاط دست و صورت بشورم ...بالاخره بلند میشدم خواهرم که ازم دو سه سال بزرگتر بود
صبحونم حاضر میکرد تو اتاقی که رو تنور بود میخوردیم ... با هم میرفتیم مدرسه معلم دفتر مشقم میدید از دست خطم می فهمید کار من نیست خواهرم صدا میزد وبه جای من کتک میخورد ... تا اینکه خواهر بزرگترم ازدواج کرد واون خواهرم که جور من میکشید دیگه مدرسه نیومد ... یادمه میخواست واسمون غذا درست کنه زیر پاش قابلمه میذاشت تا قدش واسه پختن برسه مادرم همیشه تو صحرا بود....
یادمه هرچی تو مدرسه لازم میشد خواهرم واسم میگرفت ...اهل خوراکی نبود پولاش جمع میکرد خرج ما میکرد ...
بزرگ شدم سال سوم ابتدای که نمره ام ده شد معلممون گفت برید حیاط دساتون بذارید زیر برف یخ که میزد با چوب نازک میزد ولی شانس اوردم
اون روز از سرم گذشت... سال چهارم داداشم ازدواج کرد و گردنبند هفت لیلی مادرم از گردن مادرم رفت
راهنمای دوره ی خوبی نبود ولی عاشق دبیرستانم بودم وبهترین دوران زندگیم سه سال دبیرستان بود ...
مدرسمون سر جاده بود من از وسطای روستا تومه وسرما تنها میرفتم وقبل از مدرسه یه کوچه بود پر سگ ... با هر پارسشون تنم میلرزید
با فراش مدرسه تویه زمان میرسیدیم ... دوس داشتم زود برم مدرسه ...در که باز میشد کل حیاط یکدست برف بود شروع میکردم راه رفتن
واز دیدن رد پاهام لذت میبردم... بخاری ها نفتی بود .. گاهی نفت نداشتیم گاهی هم تا بخاری جون بگیره جون از انگشتام میرفت ............
اهل دستکش و کاپشن و... نبودم ... یه روز بردنمون تجرک که برای سپاه بود اسلحه باز و بسته میکردیم هر کدوم از بچه ها سه تا تیر داشت سه تا شلیک ... اول دبیرستان کلاس نداشتیم تا کلاس بسازن مهر ماه حیاط درس میخوندیم با تخته سیاه سیار که کولش میکردیم میبردیم...
یادمه یه روز بارون گرفت نشستیم تو راهرو مدرسه که فیزیکم داشتیم جا واس گذاشتن تخته نبود تا اینکه استاد خوش ذوق ما با گچ قرمز
روی دیوار راهرو بهمون درس داد ... عشق میکردیم ... اوایل سوم دبیرستان من از بچه ها از مدرسه از کرسی از سگای کوچه از بخاری نفتی جدا کردن ... هنوز خواب دبیرستانم می بینم هنوز خواب هم کلاسیام می بینم وهنوز به یاد اون روزها گریه میکنم مثل الان... کاش تمام دخترها همیشه جایشان اغوش مادر بود وصدای مردی بنام پدر همیشه نوازش گر گوششان بود ... کاش
